Βιογραφία του Νίκου «Η Μινωική Ιδιοφυΐα» Νικολάου

Τη σελίδα αυτή μπορείτε να τη διαβάσετε: in English· στα Ελληνικά (με ελληνικούς χαρακτήρες)· στα Ελληνικά (σε Unicode)· en Esperanto· tlhIngan Hol lo'lu'taHvIS.

Τόπος γεννήσεώς μου το Λώνσεστον στην Τασμανία, στην Αυστραλία, υιός της Μαρίας Νικολάου, το γένος Λυκάκη, από τη Ζάκρο στην Κρήτη στην Ελλάδα, και τον Σταύρο Νικολάου, το γένος Χατζημάρκου, από τον Καλοπαναγιώτη στην Κύπρο. Έχω μία αδερφή, τη Ρένα, δύο χρόνια μικρότερή μου, που δουλεύει ώς αρχιταμίας στην Εθνική Τράπεζα της Αυστραλίας.

Το όνομά μου δηλαδή έπρεπε κανονικά να είναι Νίκος Χατζημάρκου· επιτρέψτε μου τώρα να σας εκθέσω το ανιαρό ιστορικό του επωνύμου μου... Ο πατέρας μου έχει έξι αδέρφια, και στην Αυστραλία ξενιτεύτηκαν τέσσερεις. Ο πρώτος, ο Γιώργος, πήγε το 1947. Όλως περιέργως, το '47 κανείς αγγλοαυστραλός δεν είχε διάθεση να προφέρει το «Χατζημάρκου»· όλο Χατζημαρία έβγαινε. Γι' αυτό ο θείος μου αποφάσισε να κάνει το πατρωνυμικό του επώνυμο. Τα τρία του αδέρφια που τον ακολούθησαν στην Αυστραλία (ο Χρίστος, ο Σταύρος και ο Αντρέας) έκαναν το ίδιο. Λόγωι όμως της αρχής της παπποκλησίας, απέβη το μοιραίο: έχω τρία ξαδέρφια, που κι αυτά λέγονται Νίκος Νικολάου!¹

Η οικογένεια μου έφυγε από την Τασμανία να παλινοστήσει στην Ελλάδα όταν ήμουν οχτώ χρονών. Στην Ελλάδα (και συγκεκριμένα στην Κρήτη, στη Σητεία, κοντά στο χωριό της μάνας μου) έκανα από το 1979 ως το 1983. Από το 1983 μέχρι το 1998, κατοικούσα στη Μελβούρνη, και εκεί έγινα άνθρωπος. Φοίτησα στο Λύκειο Μελβούρνης από το '85 μέχρι το '88, και στο Πανεπιστήμειο Μελβούρνης από το '89 ως το '98. Το πρώτο μου πτυχείο το πήρα στην Ηλεκτρική Μηχανολογία και στην Πληροφορική. Η μηχανολογία μού βγήκε παντελώς χάσιμο χρόνου --- η σπουδή δεν με ενδιέφερε, και μέχρι και σήμερα συγκολλητή δεν μπορώ να χειριστώ. Μου κονόμησε όμως πτυχείο «μετά τιμής» βερεσέ --- κάτι που μου φάνηκε αργότερα χρήσιμο. Η πληροφορική απέβη πιο εύχρηστη· μάλιστα σχεδόν όση μισθωτή εργασία έχω κάνει έκτοτε, από κει την κέρδισα. Αλλά κάτι ακόμα του έλλειπε του Νίκο...

Το 1991 λοιπόν, στην προτελευταία μου χρονιά μηχανολογίας, συνάντησα σ' ένα πάρτυ μια κοπέλλα που τύχαινε φοιτήτρια γλωσσολογίας. Μπα; Γλωσσολογία; Για κάτσε, δε μ' ενδιαφέρουν και μένανε οι γλώσσες και τα τοιαύτα; Είχε μάλιστα και μια φάση στο λύκειο που έκανα συλλογή τις γλώσσες σαν τα γραμματόσημα.

Έτσι λοιπόν (φροντίζοντας να με πιάσει η κρίση μεσηλικίας νωρίτερα από τους περισσότερους μηχανολόγους) άρχησα να παρακολουθώ τα μαθήματα Ιστορικής Γλωσσολογίας του Ίλια Πέιρος . Με σαρδονικό χαμόγελο. Οι εκεί φοιτήτριες (πάντα καχύποπτες έναντι των παρείσακτων από τη Μηχανολογία) νόμιζαν πως χαμογελούσα επειδή ήμουν ρατσιστής του κερατά και κορόιδευα την προφορά του Ίλια· στην πραγματικότητα, χαμογελούσα διότι θεωρούσα την ανασυγκροτητική μεθοδολογία αβάσιμη. Ίσως γι' αυτό ακριβώς το λόγο, τώρα που κατάληξα να είμαι ιστορικός γλωσσολόγος χωρίς καν να το είχα κατά νου, εργάζομαι πάνω στην αλλαγή της γλώσσας, και όχι την ανασυγκρότηση... Εν πάσει περιπτώσει, μου κινήθηκε η περιέργεια, και πριν καλά-καλά το καταλάβω, έκανα πτυχείο Master στις Γνωστικές Επιστήμες (ώς μετάβαση στη Γλωσσολογία), και ξεκίνησα το διδακτορικό μου στη Γλωσσολογία τον Ιούλιο του '94. Χαρά απερίγραπτη, να ασχολούμαι επιτέλους με μια σπουδή που με ενδιαφέρει... Για να βγει η διατριβή σου, βέβαια, θέλει και θυσίες, και από το Νοέμβριο του 1996 μέχρι το Δεκέμβριο του 1998, όσο δούλευα για τα σοβαρά πάνω στη διατριβή μου, ήλιος δε μ' έβλεπε.

Μου επήλθε θυσία ακόμα μεγαλύτερη όταν, μόλις άρχιζα να ξαναναλογίζομαι κοινωνικές συναναστροφές στην πόλη μου, μου έγινε προσφορά αναντιρρήσιμη να εργαστώ στο Irvine, στην επαρχία Orange της Καλιφορνίας. Κάθομαι λοιπόν στις ΗΠΑ από το Φεβρουάριο του 1999. Και πώς αντέχω μακρυά από την Αυστραλία; Μα εγώ στην Αυστραλία ακόμα βρίσκομαι· ο κόσμος τριγύρω μου είναι που βρίσκεται στην Αμερική...

Προς αναψυχήν: έγραφα μουσική παλαιότερα, αλλά τα παράτησα μετά το λύκειο (αν και γράφω ακόμα πού και πού κανένα τραγούδι)· για να γίνει η δουλειά σωστά, η μουσικοσύνθεση απαιτεί να αφιερώσεις μια ζωή σου --- δεν γίνεται το Σαββατοκύριακο. Έγραφα ποιήματα (στην Εσπεράντο) --- και τα παράτησα κι αυτά, μόλις άρχιζα μάλιστα να τα καταφέρνω (το '92): όταν σε πιάνει ουσιαστική κατάθλιψη (και όχι μόνο η προς το θεαθείναι), η φωνή σου πια χάνεται. (Μου έχει περάσει πάντως τώρα, ευχαριστώ!) Και βέβαια, είναι και αυτή η κουβέντα με τις τεχνητές γλώσσες (δες το οικοσέλιδό μου), διάφορες ποικιλίες μουσικής (και πάλι, δες το οικοσέλιδό μου), και πολλά και διάφορα τα των κομπιουτεράκιδων.

Τι άλλο? Ήμουν ολίγον σταρτρεκάς --- και από τους λίγους γνωστούς μου που θεωρούσαν το Απωδιαστημικό Σταθμό Εννέα καλύτερο από το Σταρ Τρεκ: Η Νέα Γενιά. Και το Σταρ Τρεκ το παράτησα, θύμα της διατριβής μου (και της απεξάρτησής μου από την τηλεόραση), αλλά η ενασχόλησή μου με την Κλίγκον εγγυάται πως θα με ταυτίζουν συνέχεια με το έργο. Φημολογούμαι πως είμαι φωνακλάς και αδιάκριτος --- ή μάλλον, να το πω με τρόπο που βρίσκω πιο ευχάριστο, εξωστρεφής και τερπνός. Βέβαια, μετά τέσσερα χρόνια διατριβή και πανεπιστημειακή φαγωμάρα, αραιά και πού πλέον ξεφωνίζω στους περαστικούς. Και βρίσκω τα κάσιους μια ιδέα πάρα, μα πάρα πολύ καλή...

Υποσημειώσεις:

1. 1. Ο Νίκος Νικολάου του Γεωργίου ήταν γυμνασιάρχης στη Βόρεια Επικράτεια της Αυστραλίας (αλλά τώρα είναι πίσω στην Τασμανία.)
   2. Ο Νίκος Νικολάου του Χριστοδούλου είναι δημοσιογράφος στην Αθήνα.
   3. Ο Νίκος Νικολάου του Ανδρέα είναι προγραμματιστής στη Μελβούρνη.
   4. Ο Νίκος Νικολάου του Σταύρου σας ζαλίζει με τούτες τις αυτοβιογραφικές φλυαρίες αυτή τη στιγμή!