Ρητά Κλεινά
		Εστία
Γλώσσα: ENG ELL [utf lat7 frang] EPO JBO TLH LAT

Μαζεύω εδώ από τα ρητά, τα τεμάχια, και τα αποφθέγματα που μου έχουν κάνει εντύπωση ή που μ' έχουν συγκινήσει. Μπορούν και να σας εκμυστηρεύσουν κατιτί για μένα... αν στήσετε προσοχή .

Για αποφθεγματικότερα ρητά, δέστε τη συλλογή μου ηλεκτρονικών υπογραφών.

• Ο ίδιος Χρήστος Τουργούτης διηγόταν πως, μετά το θάνατο του πεθερού του, Έλληνα από την Αρτάκη, που πέθανε πρόσφυγας στη Μακεδονία, έλαβε από την Τουρκία ένα γράμμα που έλεγε: «Μάθαμε το θάνατο του πεθερού σου. Ήταν τίμιος άνθρωπος, και εργάστηκε σαν πιστός υπάλληλος στο χωριό μας. Χρόνια πολλά πάσχισε να φέρη εδώ το νερό από το γειτονικό βουνό. Τον είχαμε τότε γραμματέα της κοινότητας. Όταν υποχρεώθηκε να φύγη το 1922, τίποτα δεν είχε πραγματοποιηθεί. Εμείς τώρα κατορθώσαμε να φέρωμε το νερό. Σου στέλνομε με το γράμμα μας ένα μπουκάλι απ' αυτό το νερό για να το χύσης απάνω στον τάφο, σα μαρτυρία της αγάπης και της ευγνωμοσύνης που κρατάμε στη μνήμη του.»

  Και ο τουρκικός λαός έχει ευγενική ψυχή.

  Merlier, O. 1974. Ο Τελευταίος Ελληνισμός της Μικράς Ασίας: Έκθεση του έργου του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών (1930-1973). Αθήνα: Κέντρον Μικρασιατικών Σπουδών. σ. 48.

• Γράφουν σοφοί άντρες πολλοί, γράφουν τυπογράφοι ντόπιοι και ξένοι διαβασμένοι για την Ελλάδα -- ένα πράμα μόνον με παρακίνησε κ' εμένα να γράψω, ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι' αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι· όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι' όλοι μαζί και να μην λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγη ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκειάση, ή χαλάση, να λέγη εγώ· όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκειάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι' όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να φκειάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί. Έγραψα γυμνή την αλήθεια, να ιδούνε όλοι οι Έλληνες ν' αγωνίζονται δια την πατρίδα τους, δια την θρησκεία τους, να ιδούνε και τα παιδιά μου και να λένε· «Έχομεν αγώνες πατρικούς, έχομεν θυσίες», αν είναι αγώνες και θυσίες. Και να μπαίνουν σε φιλοτιμίαν και να εργάζωνται εις το καλό της πατρίδας τους, της θρησκείας τους και της κοινωνίας. Ότι θα είναι καλά δικά τους. Όχι όμως να φαντάζωνται για τα κατορθώματα τα πατρικά, όχι να πορνεύουν την αρετή και να καταπατούν τον νόμον και να 'χουν την επιρροή για ικανότη.

  Μακρυγιάννης. χ.η. [περί 1850]. Απομνημονεύματα. Εκδ. Βλαχογιάννης, Ι. Αθήνα: Μπάυρον. σ. 517-518.